İnanç Kapsar Hayatı
Sabah uyandığımızda aklımıza gelen ilk şeyler, aslında onlardan daha garipleri yoktur. Bilinçaltı, hayal ürünleri, görülen etkileyici rüyadan arda kalanlar, bir sürü anı kargaşası. Sorgulanmak istenen ve çözüme ulaşmayan düşünceler sabahları sizi rahatsız edebilir, aklınızın küçük bir köşesini işgal edebilir.
Geçen sabah, sıkıcı bir güne açtım bilincimi. İnsanın aklına gerçekten garip şeyler geliyor! İnanç konusu beynimde bir şimşek gibi çaktı. Sorgusuz, gelişi neden; belli değil. Googlede gezinirken gördüğüm sitedeki şu dipnottan etkilenmiştim belki de; "Böyle büyük bir başarıyı yetmişlerden kalan antika gitarıma ve inancıma borçluyum." Kullanmasını bilen biri, o tip bir antikayı eline alıp bir kaç gitar tabını konuşturmaya başladıktan sonra davetiye koparılmayacak bir yarışma yoktur. Ama ama ama, inanç bu kadar etkili olabilir miydi?
Soyut kavramlar hakkında kafa yormak zevkli fakat zordur. Adı üstünde; soyuttur, somut bir kavramla kanıtlanması imkansızdır. Tamamen hayal gücünüze ve bilgi birikiminize bağlıdır. İnanç hakkında hiç etraflıca düşünmemiştim. Sahi ya, neye inanç, kime inanç? Din neydi, yenilebilir miydi ?
Yaşadığımız dünyada inanç kavramı çok farklı nesnelere tekabül edebilir.Bir dansçının dansçısının dans ayakkabılarına tapması. Benim Allah'a olan inancım, performans öncesi onu anmam; "Yardımcı ol!" gibisinden söylediklerim. Derse giren bir öğrencinin, öğretmenine hayranlığı; onun bilgi birikiminden yararlanıp normal öğrenebilitenin çok üstüne çıkabilmesi. Aklınıza gelebilecek her şey; gerçek bir müzisyen olmak, Vali olmak, sınavlarda birinci olmak, başarılı bir hayat sürmek ...
Ve Allah'a inanç. Gözümüzün önünde ölen insanlar hakkındaki "Allah'ı kızdırmış olmalı!" sanrısı da bundandır, Allah'a inançtır. Büyük bir kesim var, ibadet evlerine gidip dua eden. Gerek kişisel dua edip, gerek günahkarların ruhları için bir şeyler dileyip huzur buluyoruz. Gerçek inanç yahut formalite; bu, insanların doğasında var. Yukarıda, belki aşağıda; işte orada bir yerlerde. Ona inanıyoruz!
Şimdi kapayalım gözleri. Düşünüyoruz. On üç yaşında kıpır kıpır delikanlılar, gür saçlı bayanlarız. Birer süper star olmayı düşlüyoruz. Ama önce mutlu çekirdek ailemizi kurmayı istiyoruz. Uyanık olanlarımız genç yaşta kendilerini üniversiteye kapatıp temeli sağlam atmayı planlıyor. Siyasete yatkın olanlar "yapacaklarım listesi" hazırlıyor, hukukta ilerlemek isteyenler "Seksen Beş Adımda Yargıç Olma" isimli kitabı okuyor. İnanıyoruz.
Aslında basittir. On üç yaşında başlarsınız, aile kurmayı beklersiniz, o sırada bir kaç yeteneğe yönelir kendinizi geliştirirsiniz. Sonra ver elini kariyer... Ama yine de içimizde bir şeyler eksik kalıyor. Din, inanç, şans ya da saçmalık; ne düşünürseniz düşünün. Yine de sizi başarıya ulaştıracak tılsımlara inanmaktan vazgeçmeyin.
Sena Yıldız
01.10.09 19:29
Çarş. Ekim 28, 2009 7:27 pm
